wyciągnął do niej rękę. Podała mu swoją, ale ponury wyraz nie zniknął z jej twarzy. - Cześć, Mark - powiedziała. - Nadszedł czas, by jeden z twoich chłopaków zdecydował się złoŜyć mi wizytę. Mark skinął głową. Wiedział, Ŝe ona liczy na to, iŜ kaŜdy chętnie rzuci robotę i stawi się na jej wezwanie. - Masz jakieś nowe osiągnięcia, Nito? - zapytał. Ujęła się pod boki i zmierzyła go ostrym spojrzeniem. - Zatrute jedzenie, połamane płoty, przecięte linie telefoniczne, spłoszone konie... To mało? Mark westchnął. Teksański Klub Ranczerów wiedział o tych pogróŜkach, ale nie traktował ich serio. I choć Nita była innego zdania, nie było oczywiste, Ŝe Devlinowie są w to zamieszani. - Dostałaś znowu list z pogróŜkami? - Nie. - A więc sytuacja się uspokaja, wszystko wraca do normy? Nita zmruŜyła oczy. - Na moje wyczucie nic nie przemawia za tym, Ŝe będzie spokój. Mark skinął głową. - Chciałbym się rozejrzeć - powiedział. - Oczywiście. Cieszę się, Ŝe nareszcie traktujecie mnie serio. Mark westchnął. Postanowił, Ŝe nie powie jej, czy traktuje ją powaŜnie, czy niepowaŜnie. - Byłoby dobrze - zaczął - gdybyśmy mieli listę nazwisk ludzi, z którymi masz do czynienia. Nita skinęła głową. - Dobrze, tylko zrobię wydruk komputerowy. Po odejściu Nity Mark przejrzał inne strefy stanu jej posiadania - szukał czegoś, co dałoby mu jakieś pojęcie, kto ponosi odpowiedzialność za to, co się tu dzieje. Zatoczył ręką koło obejmujące stajnie, gdy nagle skupił uwagę na czymś leŜącym na ziemi przy stodole. Przykląkł. To coś znajdujące się w zaroślach było strzykawką, typową, taką jakiej uŜywa się w szpitalach. Westchnął na myśl, Ŝe to ta sama strzykawka, albo taka sama, którą ktoś zamordował Jonathana Devlina. ROZDZIAŁ SZÓSTY - Idę do szkoły, Mark. Mark uniósł wzrok znad listy nazwisk, którą dała mu Nita Windcroft. Od ostatniej rozmowy stosunki między nim i Alli jeszcze bardziej się pogorszyły. W drodze powrotnej z farmy zamienili chyba nie więcej niŜ dwa słowa. Wyglądał przez okno. Było juŜ prawie ciemno i zrobiło mu się przykro na myśl o tym, Ŝe będzie sama szła do domu. Przypomniał mu się jej wypadek samochodowy i wyjął z kieszeni dŜinsów kluczyki. - Weź moje auto - powiedział. Alli spojrzała na niego, po czym spytała ze zdziwieniem: - Dlaczego? - Dlatego Ŝe jest w znacznie lepszym stanie niŜ twój samochodzik, bo na ogół jeŜdŜę pick-upem. Alli zmarszczyła czoło. Jasne, do cholery, Ŝe jego wóz jest w lepszym stanie. Jej ma juŜ przeszło osiem lat, a jego maxima nie przejechała pewno nawet stu mil. Ale co prawda, to prawda: nigdy się z tym specjalnie nie obnosił. - Dzięki, ale ja wolę nie prowadzić cudzego auta. Z wyrazu jego twarzy wynikało niezbicie, Ŝe jej odpowiedź nie przypadła mu do gustu. - Dlaczego?