Gdy weszli z Robertem do holu, Rose i Alexandra akurat schodziły po schodach. - Na pewno chcesz się wybrać na przejażdżkę z tym draniem? - spytał kuzynkę. Wziął od Wimbole'a szal i zarzucił go jej na ramiona. Rose się zarumieniła. - Lord Belton nie jest draniem. - Zachichotała. - A nawet jeśli tak, przynajmniej będzie wesoło. - Jestem prawdziwym dżentelmenem - zapewnił Robert i podał jej ramię. - I z przyjemnością informuję, że pani kuzyn daje nam kosz z jedzeniem, środek transportu i swój nowy zaprzęg. - Naprawdę? - zdziwiła się dziewczyna. - Dziękuję, Lucienie. - Cała przyjemność po mojej stronie. Alexandra wyglądała na równie zaskoczoną, ale nic nie powiedziała. Gdy Wimbole otworzył drzwi, powóz już czekał przed wejściem, a na siedzeniu stał kosz piknikowy. Stangretem i jednocześnie przyzwoitką miał być Vincent. Lucien zszedł na podjazd i pomógł kuzynce wsiąść do faetonu. Ostentacyjnie cmoknął ją w rękę i powiedział głośno: - Sam chętnie wybrałbym się z tobą na piknik. Do zobaczenia za parę godzin. - Odprowadził powóz wzrokiem, po czym odwrócił głowę. Zobaczył, że Alexandra obserwuje go z wyrazem podejrzliwości na twarzy. - Ty pierwsza - powiedział, wskazując na drzwi. - Jesteś jak świeca - stwierdziła, nie ruszając się z miejsca. - Rozjaśniam mrok? - Nie. Bywasz gorący albo zimny. - Ten opis bardziej pasuje do twojego temperamentu niż do mojego. Po prostu staram się być uprzejmy. Zmrużyła oczy. - Tak, ale dlaczego? - Ktoś mi powiedział, że tak należy postępować. - Ponownie wskazał na drzwi. - A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, muszę przejrzeć parę dokumentów przed jutrzejszą sesją parlamentu. Po chwili wahania Alexandra zaczęła wchodzić po płaskich stopniach. Była odwrócona do niego plecami, więc pozwolił sobie przemknąć tęsknym wzrokiem po krągłościach jej smukłego ciała. Lepiej, żeby jego plan się powiódł, bo wiedział, że długo nie wytrzyma. Rose obracała się w kółko, a Szekspir próbował złapać zębami brzeg jej sukni. Gdy opadła na sofę, Alexandra wzięła psa na ręce i dała mu do zabawy skarpetkę. - Widzę, że dobrze się bawiłaś - powiedziała z uśmiechem i jednocześnie z lekkim ukłuciem zazdrości. Ona nie miała ochoty tańczyć, odkąd Lucien ostatni raz ją pocałował. - Siedzieliśmy w łódce na środku jeziorka i karmiliśmy chlebem kaczki. Kiedy wracaliśmy do brzegu, płynęło za nami z pięćdziesiąt i kwakało. Robert stwierdził, że wyglądają jak flota admirała Nelsona. - Och, już „Robert”? - odezwała się Fiona, sięgając po ciasteczko. - Pozwolił ci tak się do siebie zwracać? - Nalegał. A ja poprosiłam, żeby mówił mi Rose. - Zachichotała, zasłaniając usta ręką. - Odparł, że chętnie nazywałby mnie Promykiem Słońca, ale Rose też może być. - To cudownie, kochanie. Wiem od panny Gallant, że Lucien cię rano wyprawiał. - Tak. Był całkiem miły, mamo. Fiona otrzepała okruszki z wydatnego biustu. - Miły? - Powiedział, że patrząc na mnie, sam ma ochotę wybrać się na piknik. Pani Delacroix się rozpromieniła. - Wiedziałam, że bliskość rodziny dobrze mu zrobi. Nie sądzi pani, panno Gallant? Alexandra otrząsnęła się z marzeń na jawie, w których główną rolę grał Lucien. Czyżby tamto wydarzyło się zaledwie wczoraj?